Ziekenhuis.

Terwijl ik in het laatste bericht melding maakte van een pijnlijke kou op de luchtpijp, kreeg ik in de nacht van woensdag 11 op donderdag 12 februari een heel andere ervaring.

In de nacht had ik bijna doorlopend pijn op mijn borst en na een paar uur te hebben afgewacht, hebben we 's-morgens de dokter gebeld.
Vervolgens ging alles heel snel: lopen ging bijna niet meer van de pijn, ik viel bijna weg en na een minuut wist de huisarts het al: hartinfarct.
Met een ambulance ben ik naar ziekenhuis Rijnstate in Arnhem gereden en direct op de afdeling Hartbewaking geplaatst. Na enkele bloedcontroles werd de diagnose "hartinfarct" mij definitief meegedeeld door de Cardioloog en zijn assistente. De cardioloog zei," u heeft geluk gehad, vanaf nu bent u hartpatiënt".

De volgende dag zijn er bij mij via de rechterpols/arm 2 stents via een dotter procedure geplaatst in de linker kransslagader. Deze waren op deze twee plaatsen door aderverkalking en dichtslibbing verstopt. Het bloed en zuurstof konden mijn hart niet meer bereiken en dat veroorzaakte de hevige pijn aan mijn hart.
Door plaatselijke verdoving werd ik doorlopend geïnformeerd door de behandelend chirurg. Na ruim een uur zei hij tenslotte: "zo, ik ben zeer tevreden, heb honger en nu ga ik eerst eten!".
Na zijn opmerking voelde ik de spanning afnemen. Dit geeft aan dat hij het volste vertrouwen heeft in de afloop.
Ik moest er, vanonder mijn loden lakens, omdat er steeds röntgenfoto's van mijn borst werden gemaakt, smakelijk om lachen.

Na enkele dagen rust en goede verzorging door ziekenhuis Rijnstate en mijn gezin zit ik nu weer thuis.
Enorm geschrokken, maar intens gelukkig dat ik dit bericht mag schrijven.

Ik moet het nog een plaats geven en leren omgaan met de vracht van 6 medicijnen per dag. Er wordt over een paar weken bekeken wat er definitief aan medicijnen overblijft en wat de uiteindelijke schade aan mijn hart is.

Er komt een FIT module via het ziekenhuis; dit is een revalidatietraject waarin wordt getest wat ik uiteindelijk nog kan en om mij vertrouwen terug te geven aan mijn eigen lichaam.
Want de angst zit er goed in. Alle eerdere plannen, zoals deze op de blog stonden, worden dit jaar gecancelled. Eerst maar eens herstellen en dan zien we wel verder.

Mijn vrouw en mijn gezin zijn een enorme steun en samen met hun kom ik er bovenop, ik weet het zeker.