Fietsen en ouder worden.

Weer zo'n artikel uit het blad "Fiets" waar ik vrolijk van word. Vandaar dat er ook bijna 80-jarigen zijn die vrolijk op de racefiets blijven rijden!

Ik vermoed dat heel veel oudere racefietsers in de jaren '70 zijn gestimuleerd om op de racefiets te stappen door de successen van de ploeg Post.

Er was nog geen internet, dus je hoorde pas later op Radio "Tour" hoe de Nederlandse coureurs het deden in de Tour. Samen met het commentaar van Theo Koomen, die achter op de motor zat bij Raymond Nackaert, liepen soms de rillingen over je rug bij zijn commentaar.

Back on the bike again.

De ene dag is beter of slechter dan de andere, maar vandaag ging het prima. Na de pillenceremonie in de ochtend en een bak koffie ben ik op de gewone fiets het dorp ingegaan.
En dat voelde heel goed. Bij het park hier in de buurt een fotootje gemaakt:

Niet op de racefiets natuurlijk, maar ik ben er blij mee. Ik had nergens last van en ook fietsen tegen de wind in beviel prima.

De kers op de taart was een bui regen die ik er gratis bij kreeg.  

Het voelde goed en schept vertrouwen voor de fietstest in het ziekenhuis op 3 maart.

Vanmiddag belde mijn dokter en informeerde naar mijn herstel. Hij zit zelf ook op de racefiets en gaf mij enkele tips. Hij vond het een goed idee dat ik de fietsreis naar Verona voor dit jaar had gecanceld; misschien volgend jaar..

Volgens hem kan ik nu alleen maar beter gaan fietsen, omdat de kransslagader op 2 plaatsen geen verstopping meer kent en de dosering van de Bèta-blokkers, die mijn hartslag kunstmatig laag houdt, kan misschien op een later tijdstip gewijzigd worden.

De pillendoos

We waren vanmorgen vroeg wakker en Anita heeft een kop thee gezet voor ons beiden.
Het voelt heel apart als je om 06:30 uur probeert wat orde te scheppen in de pillen materie.

Om even een indruk te geven hoe dit er uit ziet, kan ik het beste de pillendoos laten zien:

Bloedverdunners, maagontzieners (.), cholesterolverlagers, Béta blokkers, spierherstellers.. Waarschijnlijk vergeet ik er een te vermelden.

Ik weet wat ze behoren te doen en ook wat de bijwerkingen kunnen zijn. Hopelijk blijven die bij mij wat beperkt.

En kan me nauwelijks voorstellen dat dit goed voor mijn fietsconditie is. Over ongeveer 3 weken moet ik de fietstest doen in het ziekenhuis en ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren.

Vandaag goed gegeten dankzij alle goede zorgen van Anita en ook enkele wenskaarten ontvangen van vrienden en bekenden. Enorm bedankt allemaal!

Eric heeft een kleine monitor aan de voet van mijn bed gemaakt en een Chrome cast module gemonteerd, zodat ik YouTube op dat scherm kan afspelen.

Wat fijn is dat; zo zit ik een uur mee te rijden naast een treinmachinist die van een plaatsje in besneeuwd zuid-Duitsland naar Küfstein rijdt. Die machinist heeft een soort GoPro camera achter zijn ruit geplaatst en hem een uur laten draaien.

Ja, dat leidt wel af.

Zo ziet dat eruit:

Ziekenhuis.

Terwijl ik in het laatste bericht melding maakte van een pijnlijke kou op de luchtpijp, kreeg ik in de nacht van woensdag 11 op donderdag 12 februari een heel andere ervaring.

In de nacht had ik bijna doorlopend pijn op mijn borst en na een paar uur te hebben afgewacht, hebben we 's-morgens de dokter gebeld.
Vervolgens ging alles heel snel: lopen ging bijna niet meer van de pijn, ik viel bijna weg en na een minuut wist de huisarts het al: hartinfarct.
Met een ambulance ben ik naar ziekenhuis Rijnstate in Arnhem gereden en direct op de afdeling Hartbewaking geplaatst. Na enkele bloedcontroles werd de diagnose "hartinfarct" mij definitief meegedeeld door de Cardioloog en zijn assistente. De cardioloog zei," u heeft geluk gehad, vanaf nu bent u hartpatiënt".

De volgende dag zijn er bij mij via de rechterpols/arm 2 stents via een dotter procedure geplaatst in de linker kransslagader. Deze waren op deze twee plaatsen door aderverkalking en dichtslibbing verstopt. Het bloed en zuurstof konden mijn hart niet meer bereiken en dat veroorzaakte de hevige pijn aan mijn hart.
Door plaatselijke verdoving werd ik doorlopend geïnformeerd door de behandelend chirurg. Na ruim een uur zei hij tenslotte: "zo, ik ben zeer tevreden, heb honger en nu ga ik eerst eten!".
Na zijn opmerking voelde ik de spanning afnemen. Dit geeft aan dat hij het volste vertrouwen heeft in de afloop.
Ik moest er, vanonder mijn loden lakens, omdat er steeds röntgenfoto's van mijn borst werden gemaakt, smakelijk om lachen.

Na enkele dagen rust en goede verzorging door ziekenhuis Rijnstate en mijn gezin zit ik nu weer thuis.
Enorm geschrokken, maar intens gelukkig dat ik dit bericht mag schrijven.

Ik moet het nog een plaats geven en leren omgaan met de vracht van 6 medicijnen per dag. Er wordt over een paar weken bekeken wat er definitief aan medicijnen overblijft en wat de uiteindelijke schade aan mijn hart is.

Er komt een FIT module via het ziekenhuis; dit is een revalidatietraject waarin wordt getest wat ik uiteindelijk nog kan en om mij vertrouwen terug te geven aan mijn eigen lichaam.
Want de angst zit er goed in. Alle eerdere plannen, zoals deze op de blog stonden, worden dit jaar gecancelled. Eerst maar eens herstellen en dan zien we wel verder.

Mijn vrouw en mijn gezin zijn een enorme steun en samen met hun kom ik er bovenop, ik weet het zeker.

Tis fris met 3 graden..

Vandaag de Biria MTB gepakt en op weg gegaan naar Zeddam. Ik was oorspronkelijk van plan naar Varsseveld te gaan en daar rechtsaf te steken naar Sinderen. Maar de vrieskou vond dat ik eerder moest afslaan..

Even halt gehouden in het Montferland bij 's-Heerenberg:

Daarna weer op pad naar Zeddam en Lengel.

In Lengel een rondje gedraaid en via Elten weer naar Duiven.

Na ongeveer 10 minuten bleek de ingeademde lucht wel erg fris en daar bleef ik de hele rit last van houden. Toch maar even wachten tot de temperatuur wat gaat stijgen naar 8 à 9 graden.

Achteraf bleek niet de kou een boosdoener te zijn, maar het begin van een hartinfarct.. Ik heb onvoorstelbaar geluk gehad. Later meer.

De GoPro ging ook mee: